Walther von Brauchitsch

(1881-1948), marszałek niemiecki. Dowódca wojsk lądowych Rzeszy (1938-41), usuniety przez Hitlera w 1941r., zmarł w więzieniu.

Walther von Brauchitsch (1881-1948) urodził się 4 lutego 1881 w Berlinie w starej pruskiej rodzinie junkierskiej. Od 1900 służył w armii cesarskiej a poczas I wojny światowej walczył na froncie zachodnim w stopniu kapitana artylerii. Został nagrodzony Krzyżem Żelaznym I klasy. W latach 1919-28 zajmował różne stanowiska sztabowe, w 1931 awansowany na generała majora i mianowany inspektorem artylerii, a dwa lata później dowódcą 1 Dywizji w Królewcu. Od 1935 dowódca I Korpusu Armii, rok później mianowany generałem broni, a w 1937 dowódcą 4 Grupy Armii (Lipsk). 4 lutego 1938 otrzymał stopień generała pułkownika, a jednocześnie na rozkaz Hitlera zastąpił Wernera von Fritscha na stanowisku naczelnego dowódcy wojsk lądowych, które pełnił do grudnia 1941. Von Brauchitsch miał osobiste zobowiązania wobec Hitlera, który przekonał jego pierwszą żonę, aby wyraziła zgodę na rozwód, a także pokrył koszty postępowania ugodowego.

Kilka miesięcy później Brauschitsch mógł poślubić swoją drugą żonę, Charlottę Schmidt, fanatyczną nazistkę. Częściowo pod jej wpływem von Brauschitsch stał się tak uległy wobec Hitlera, że w krytycznej chwili postanowił własnemu losowi przeciwników reżimu pośród wysokich oficerów armii, m.in. generała Ludwiga Becka. Chociaż wiedział o spisku i sam odnosił się sceptycznie do agresywnych planów Hitlera, von Brauchitsch czuł się związany przysięgą na wierność Fuhrerowi i opowiadał się po jego stronie nawet w sytuacjach, gdy jego instynkt wojskowy mówił mu coś przeciwnego.

Poparł włączenie Austrii w marcu 1938, zajęcie czeskich obszarów przygranicznych w październiku 1938 i okupację Czechosłowacji w marcu 1939. Początkowe sukcesy w II wojnie światowej - szybkie podboje Polski, Holandii, Belgii i Francji które dokonały się pod jego dowództwem - przyczyniły sie do zwiększenia jego prestiżu i w lipcu 1940 został mianowany feldmarszałkiem. Z drugiej strony na skutek tych sukcesów, które nie ustały podczas kampanii w Jugosławii, Grecji i we wczesnych stadiach inwazji na ZSRR, von Brauchitsch stał się jeszcze bardziej uległy i niezdolny do sprzeciwu wobec Hitlera. Po pierwszych niepowodzeniach Wehrmachtu w ZSRR zaczął stracić swoje niewielkie już wpływy, co w połączeniu z chorobą serca doprowadziło do jego odwołania 19 grudnia 1941. Naczelne dowództwo armii lądowej obją sam Hitler.

Po wojnie Brauchitscha aresztowano w jego majątku w Szlezwiku-Holsztynie i przewieziono do Anglii gdzie przez jakiś czas przebywał w więzieniu. Następnie internowany w obozie w Munster wraz z von Rundstedtem i von Mansteinem oczekiwał na proces, który miał się odbyć w 1949 przed brytyjskim trybunałem wojskowym. Schorowany, prawie już oślepły marszałek admirał jednak na niewydolność serca w brytyjskim szpitalu wojskowym w Hamburgu-Barmbeck 18 października 1948.