Anders Władysław

(1892-1970), generał, polityk. 1914-17 porucznik kawalerii w armii carskiej. Od 1917 w I Korpusie Polskim w Rosji (pułk ułanów krechowieckich). Od 1918 w WP. Uczestnik powstania wielkopolskiego 1918-1919 oraz wojny polsko-bolszewickiej 1919-1921. 1923 ukończył Szkołę Wojenną w Paryżu. W maju 1926 szef sztabu wojsk rządowych dowodzonych przez generała J. Malczewskiego (przewrót majowy). 1928-37 dowodził Wołyńską, następnie (do 12 IX 1939) Nowogródzką Brygadą Kawalerii, z którą wszedł w skład armii "Modlin" generała E. Przedrzymirskiego-Krukowicza.

Od września 1939 w niewoli radzieckiej, internowany przez NKWD we Lwowie i w Moskwie. Zwolniony po podpisaniu 30 lipca 1941 układu polsko-radzieckiego, 1941-42 dowódca Armii Polskiej w ZSRR, 1942-43 Armi Polskiej na Wschodzie, następnie 1943-46 II Korpusu Polskiego, z którym walczył m.in. pod Monte Cassino.W lutym 1945 ostro skrytykował ustalenia jałtańskie(jałtańska konferencja). Od lutego do maja 1945, wobec pozostawania generała T. Komorowskiego w niewoli, pełnił obowiązki Wodza Naczelnego, po złożeniu urzędu objął ponownie dowództwo II Korpusu Polskiego.

27 września 1946 pozbawiony obywatelstwa polskiego przez Tymczasowy Rząd Jedności Narodowej (pośmiertnie przywrócono mu obywatelstwo po upadku rządów komunistycznych).

1946-54 pełnił tytularną funkcję Wodza Naczelnego i Głównego Inspektora Sił Zbrojnych. Patronował powstaniu Skarbu Narodowego. 8 sierpnia 1954 wszedł do Rady Trzech. Współorganizator Zjazdu Polski Walczącej (1966), związanego z obchodami Millennium Chrztu Polski. Autor pracy: Bez ostatniego rozdziału. Wspomnienia z lat 1939-1946 (1949). Pochowany na polskim cmentarzu wojennyn na Monte Cassino.