Juliusz Drapella

(1886-1946),  porucznik piechoty Cesarskiej i Królewskiej Armii, generał brygady Wojska Polskiego.

Do armii polskiej wstąpił 8 listopada 1918 roku. W latach 1919-1920 był dowódcą batalionu zapasowego w Żywcu. Od 20 listopada 1922 był zastępcą szefa sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie. W dniu 1 kwietnia 1923 został przeniesiony w stan nieczynny.

W dniu 1 grudnia 1924 Stanisław Wojciechowski awansował go na pułkownika. W latach 1926-1927 był dowódcą 73 Pułku Piechoty w Katowicach. Następnie dowodził piechotą dywizyjną 27 Dywizji Piechoty w Kowlu i funkcję tą pełnił do roku 1932 a następnie objął dowództwo nad całą 27 Dywizją Piechoty.

Podczas kampanii wrześniowej był dowódcą 27 Dywizji Piechoty w składzie Armii "Pomorze". W dniu 20 września podczas Bitwy nad Bzurą odniósł ciężkie rany. Odniesione rany wykluczały go z dalszej walki i przedostał się do Modlina gdzie został wzięty do niewoli do Oflagu VII A Murnau. Po wyzwoleniu obozu w 1945 roku wyjechał do Francji i tam pozostał.

Bibliografia:

• Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione, s. 88.
• Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa 1994, ISBN 83-11-08262-6, s. 103-104.

Tankista