Filipowicz Julian

(1895-1945), generał brygady

Podczas I Wojny Światowej służył w 1 Pułku Ułanów w Legionach Polskich. W 1917 roku poprzez odmówienie złożenia przysięgi został przydzielony do armii austryjackiej. Zdezerterował z armii austryjackiej i wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej.

W latach 1918-1928 pełnił funkcję dowódcy szwadronu w 11 Pułku Ułanów Legionowych. W 1930 roku otrzymał tytuł oficera dyplomowanego i został przydzielony na stanowisko dowódcy 7 Pułku Ułanów Lubelskich w Mińsku Mazowieckim. W lipcu 1935 roku został dowódcą  kampanii wrześniowej prowadził brygadę przez szlak bojowy od Mokrej aż po bitwę pod Tomaszowem Lubelskim. Gdy uniknął wzięcia do niewoli włączył się w działania organizacji konspiracyjnej Służbie Zwycięstwu Polski, a po powstaniu Związku Walki Zbrojnej objął dowództwo nad okręgiem Krakowskim a od września 1941 nad okręgiem Białostockim. Brał czynny udział w Powstaniu Warszawskim. Zmarł w 1945 roku.

Według opini służbowej wynika że był: Wybitny. Charakter silny i wypróbowany. Energiczny, z inicjatywą, o szybkiej decyzji.
Wybitne zdolności dowódcze. Świetny żołnierz i zawołany kawalerzysta. Pracy sztabowej nie lubi.

Bibliografia:

• Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione, s. 92

Tankista