Mieczysław Stanisław Mozdyniewicz

Urodzony w Zbyszycach, powiat Nowy Sącz 13 marca 1896 roku. W roku 1913 wstępuje do wojskowej organizacji "Strzelec" kierowanej przez Józefa Piłsudskiego, gdzie kończy kurs podoficerski.

W czerwcu 1914 r. kończy szkołę średnią w Krakowie. 3 sierpnia 1914 r. zostaje zmobilizowany przez Związek Strzelecki. 16 sierpnia tego roku rozpoczyna służbę w 2-gim Pułku Piechoty Legionów Polskich w Krakowie. Pułk ten pod dowódctwem płk. Zygmunta Zielińskiego stał się częścią grupy taktycznej Generała Trzaski-Durskiego, później przekształconej w II Brygadę Legionów Polskich. 28 września awansowany do rangi podchorążego.

2-gi Pułk Piechoty L.P. rozpoczął szlak bojowy pod Marmaros Sziget 7 października 1914 roku, a cztery dni później przeszedł do Galicji Wschodniej przez Przełęcz Pantyrską. 19-go października Pułk walczy pod Zieloną i Rafajłową. Kilka dni później pod Mołotkowem powstrzymując napór Rosjan na Huculszczyśnie do 8 grudnia 1914 r. Następnie do 10 stycznia 1915 r. bierze udział w kampanii pod O'ko'mezo 'i dalej w dwumiesięcznych walkach w kampanii bukowińsko-galicyjskiej, m.in. pod Kirlibabą, Śniatyniem i Tłumaczem.

Po zakończeniu kampanii zimowej Pułk został przeniesiony na odpoczynek do Kołomyji, gdzie przygotowywano zespolenie wszystkich oddziałów w II-gą Brygadę Legionów Polskich. Powrót na linię frontu w Bukowinie w połowie kwietnia i walki nad Prutem. Mozdyniewicz 26 maja 1915 zostaje mianowany podporucznikiem. 16 czerwca 1915 r. ranny w miejscowości Rokitna. 18 sierpnia 1915 r. ranny pod Rarańczą. 18 października II-ga Brygada zostaje przeniesiona na front wołyński. 27 października 1915 zacięte walki pod Kostiuchnówką, m.in. o wzgórze pod Wołczeckiem znane w tradycji legionowej jako Polska Góra. 10 listopada zostaje zdobyta Kostiuchnówka. Rozpoczęły się walki pozycyjne nad Styrem. Mozdyniewicz 1-go kwietnia 1916 r. zostaje mianowany porucznikiem.

4 lipca 1916 r. rozpoczyna się ofensywa Generała Brusiłowa. II-ga Brygada L.P. wycofuję się na linię Stochodu tocząc zacięte boje pod Wielickiem i Sitowiczami ponosząc ciężkie straty. 30 Sierpnia 1917 awans na kapitana i zakończenie służby w 2-gim Pułku Piechoty L.P.

Od 30 sierpnia 1917 r. zostaje zastępcą dowódcy Szkoły Podchorążych Polskich Sił Zbrojnych oraz kierownikiem wyszkolenia. 16 sierpnia 1918 r. zostaje przydzielony do sztabu 2-go Pułku Piechoty Polskiej Siły Zbrojnej w Warszawie. W listopadzie tego roku obejmuje d-ctwo Batalionu, który uczestniczy w rozbrajaniu Niemców oraz zajmuje cytadelę. 28 listopada 1918 r. zostaje przeniesiony na dowódcę Batalionu do nowo formującej się Dywizji Litewsko-Białoruskiej w Ostrowii Mazowieckiej. Dywizja ta składała się z trzech dwupólkowych brygad obejmujących ochotników z ziem Litwy i Białorusi oraz z członków formacji wojskowych tzw. samoobrony tych ziem.

W marcu 1919 r. zostaje odkomenderowany do Armii Polskiej Generała Józefa Hallera we Francji gdzie obejmuje dowódctwo 5-go Batalionu, a następnie 6-go Pułku Strzelców Polskich (późniejszego 48-go Pułku Piechoty Strzelców Kresowych). W Grudniu 1919 r. z Armią Gen Hallera wraca do Kraju. 2-go stycznia 1920 r. zostaje skierowany do Wyższej Szkoły Sztabu Generalnego.

20 kwietnia 1920 r. zostaje przydzielony do sztabu I-szej Armii stacjonującej nad Dźwiną jako oficer operacyjny. W toku wydarzeń wojennych od 24.7-14.8.1920r. zostaje szefem sztabu grupy operacyjnej Generała Lucjana Żeligowskiego. W czasie Bitwy Warszawskiej grupa ta toczyła zacięte walki wzdłuż wschodnich i południowo-wchodnich wzmocnień przedmieścia warszawskiego od Wiązownej po rejon Radzymina, który zdobyła 15-go sierpnia. Sierpień 1920 - awansowany do stopnia majora.

Od 1-go października 1920 r. w obozie warownym w Brześciu nad Bugiem jako szef sztabu. Tam przebywa do Grudnia 1920r. Od 2-go stycznia 1921 - ponownie rozpoczyna przerwane działaniami wojennymi studia w Wyższej Szkole Sztabu Generalnego, które kończy we wrześniu tego roku. Po graduacji jako absolwent WSSG obejmuje stanowisko szefa
sztabu 28-ej Dywizji Piechoty w Warszawie, której dowódcą był Generał Brygady Mieczysław Norwid- Neugeballer. Od 1-go października 1923 r. rozpoczyna pracę w I-ym Oddziale Szefa Sztabu Generalnego jako kierownik referatu dyslokacyjnego.

15 lipca 1924 r. awansowany zostaje do stopnia podpułkownika Sztabu Generalnego. 15 Maja 1926 r. staje po stronie Rządu w czasie zamachu majowego. Zawieszony w czynnościach służbowych i przez pewien czas w areszcie domowym. 11 października 1926 r. zostaje zastępcą d-cy 57-go Pułku Piechoty w Poznaniu, a w rok później dowódcą 70 Pułku Piechoty Wielkopolskiej w Pleszewie.

1. stycznia 1930 r. mianowany zostaje Pułkownikiem Dyplomowym. 15 wrzesień 1935 r. przeniesiony na stanowisko dowódcy Piechoty Dywizyjnej 12-ej Dywizji Piechoty w Tarnopolu. W lipcu 1939 r. zostaje odkomenderowany na dowódcę 55 Dywizji Piechoty Rezerwowej w Katowicach. Stanowiska tego nie objął ponieważ w sierpniu 1939 r. został mianowany dowódcą 17-ej Wielkopolskiej Dywizji Piechoty, którą dowodził w walkach nad Bzurą.

17 września dostaje się do niewoli niemieckiej w okolicach Juliampola. Wrzesień 1939 - kwiecień 1945 - niewola niemiecka. 7 obozów w tym 3 karne, za nieprzejednaną postawę antyniemiecką. W obozach Colditz i Doessel pełnił funkcję komendanta Tajnej Organizacji Bojowej. Zatwierdzony na to stanowisko został przez Komendę Główną Armii Krajowej.

Kwiecień 1945 - lipiec 1946 - odpowiedzialny za rozładowanie obozu w Doessel. W lipcu 1946 r. powraca do Kraju. Lata 1947- 1968 pracuje w różnych przedsiębiorstwach państwowych. W roku 1968 przechodzi na emeryturę. Zmarł 26 października 1975 roku w Słupsku. Tam został pochowany na Cmentarzu Parafialnym.

Odznaczenia:
Order Virtuti Militari - 5 klasy (srebrny)
Order Virtuti Militari - 4 klasy (złoty)
Złoty Krzyż Zasługi - 1 klasy
Czterokrotnie Krzyż Walecznych
Oficerski Krzyż Odrodzenia Polski
Medal 10-lecia Odzyskania NiepodległoŚci
Medal 20-lecia Odzyskania NiepodległoŚci
Medal za wojnę 1919-20
Odznaka honorowa II Brygady L.P.
Order Polonia Restituta, Krzyż oficerski.
Medal za 20-letnią Służbę
Odznaka Sztabu Generalnego
Odznaka Szkoły Oficerskiej.
Odznaka Szkoły Podchorążych.
Krzyż Hallera
Odznaka Wyższej Szkoły Wojennej
Odznaka pułkowa 57-ego Pułku Piechoty
Odznaka pułkowa 70-go Pułku Piechoty
Odznaka Armii Polskiej we Francji.
Krzyż Wołynia
Krzyż Wołynia z mieczami.
Medal za Wrzesień 1939
Wiele innych w spisach archiwum wojskowego w Warszawie