Stachiewicz Wacław

Gen. Dyw. Wacław Stachiewicz - ur. we Lwowie 19 listopada 1894 r. Studiował na wydziale nauk przyrodniczych Uniwersytetu Jana Kazimierza. Od 1912 bierze żywy udział w pracach Związku Strzeleckiego i ZWC.

Na początku I WŚ jako podoficer wyrusza z Oleandrów. W październiku 1914 r. mianowany podporucznikiem, dostaje dowództwo 4 kompanii 5 pułku piechoty I Brygady Legionów. Ranny pod Konarami w maju 1915 r., powraca na dawne stanowisko dowódcy kompanii. W styczniu 1916 jako porucznik przydzielony z kompanią do austriackiej 9 Dywizji Kawalerii do oddziału rozpoznawczego. Za służbę tą dostaje odznaczenia.

W 1917 odbywa niemiecki kurs szturmowy i kurs adiutantów sztabowych i zostaje adiutantem 5 pułku piechoty legionów. W lecie 1917 odmawia złożenia przysięgi i w stopniu podoficera armii austriackiej zostaje karnie wysłany na front włoski.

Na rozkaz płk Śmigłego ucieka i przybywa w przebraniu do Warszawy, gdzie otrzymuje nominację na szefa Sztabu Komendy Naczelnej nr 1 P.O.W. Niedługo potem awansowany na kapitana otrzymuje przydział do sztabu gen. Sosnkowskiego. W maju 1920 r. bierze udział w akcji Armii Rezerwowej.

Lata 1921 - 1923 to okres studiów we francuskiej École Supérieure de Guerre, a po powrocie do kraju zostaje wykładowcą w WSWoj. w Warszawie. Okres 1926 - 1928 to czas służby w stopniu pułkownika sprawuje funkcje szefa I - go oddziału Szt. Gen., a następnie oficera Sztabu Inspektora Armii gen. Tadeusza Piskora. W latach 1928 - 1935 pełni kolejno funkcje dowódcy: pułku, piechoty dywizyjnej 1 DPLeg. W Wilnie, 7 DP w Częstochowie. Na początku 1935 jako ostatni został mianowany przez Józefa Piłsudskiego generałem brygady.W sierpniu 1935 r. nowy Generalny Inspektor Sił Zbrojnych gen. Rydz - Śmigły powołuje gen. Stachiewicza na Szefa Sztabu Głównego.

W kampanii wrześniowej 1939 r. po wyjeździe Naczelnego Wodza do Brześcia pozostał w Warszawie skąd kierował armiami na środkowym odcinku frontu. Internowany w Rumunii ucieka z obozu, przedostaje się do odtwarzającego się we Francji Wojska Polskiego. Na osobisty rozkaz gen. Sikorskiego zostaje skierowany do Algierii i tam internowany przez władze francuskie. Po śmierci gen. Sikorskiego przybywa do Londynu, ale nie otrzymuje przydziału.

W latach 1945 - 1948 współpracuje z Komisją Historyczną Sztabu Głównego. W 1948 r. wyjeżdża do Kanady i osiada w Montrealu, gdzie pozostaje do śmierci. Rok 1964 przyniósł mu awans na generała dywizji w uznaniu zasług. Umiera na atak serca 12 listopada 1973r.