Unrug Józef

(1884-1973), wiceadmirał, oficer pokładowy okrętów podwodnych. Do armii polskiej zaciągnął się w roku 1919 i został mianowany na kierownika Wydziału Operacyjnego do Sekcji Organizacyjnej Departamentu dla Spraw Morskich w Warszawie zaś rok później objął funkcję pierwszego kierownika Urzędu Hydrograficznego w Gdańsku.

W roku 1923, po konflikcie z komandorem porucznikiem Edwardem Sadowskim, poprosił o przeniesienie go do rezerwy. Do służby przywrócił go Stanisław Wojciechowski i objął on stanowisko dowódcy Floty w Gdyni. Dnia 1 stycznia 1933 otrzymał awans na konktradmirała. W latach 1925-1939 dowodził polską flotą i rejonem nadmorskim, a we wrześniu 1939 roku Obroną Wybrzeża.

Po kapitulacji Półwyspu Helskiego, w dniu 2 października 1939, wraz z marynarzami został przeniesiony do obozów jenieckich. Uwięziony był w oflagach Oflag X B Nienburg, XVII C Spittal, II C Woldenberg, VII B Sandbostel, IV C Colditz, X C Lubeka, a od 1941 r. VII A Murnau. Jego obóz został oswobodzony w roku 1945 i po uwolnieniu przenósł się do Wielkiej Brytani gdzie pomagał przy likwidacji Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie.

Po wojnie objął stanowisko I zastępcy szefa Kierownictwa Marynarki Wojennej. Otrzymał awans na wiceadmirała 2 września 1946 roku. Zmarł w Domu Spokojnej Starości Polskiego Funduszu Humanitarnego w Lailly-en-Val w wieku 88 lat. Pogrzeb obdył się 5 marca 1973 roku na cmentarzu w Montresorze.

Fragment opowieści o Józefie Unrugu napisany przez jego podwładnego: "Był żołnierzem z krwi i kości. Dyscyplina, lojalność, godność osobista - to nie były czcze frazesy. Wymagał tego od nas i od siebie. W Colditz znajdował się starszy od niego stopniem generał dywizji Tadeusz Piskor. Admirał nigdy nie pozwolił na najmniejszy w stosunku do generała nietakt. Przeciwnie, stale podkreślał, że wszystkie jego rozkazy i zarządzenia są uzgadniane z gen. Piskorem (...) był bardzo czuły na schludny wygląd i właściwe zachowanie oficerów. Z całą surowością zwalczał tzw. obozową abnegację. Naturalnie oficerowie marynarki znajdowali się pod specjalnym obstrzałem admirała. W myśl obozowego regulaminu generałowie byli zwolnieni od udziału w apelach. Admirał przeważnie obserwował z okna odbywający się apel. Żartowaliśmy wówczas, że zapisuje sobie nazwiska marynarzy, którzy mu "podpadli". Miał zawsze surowy wyraz twarzy, raz tylko widzieliśmy go śmiejącego się".

Bibliografia:

• Mariusz Borowiak: Admirał: biografia Józefa Unruga, Finna Oficyna Wydawnicza, Gdańsk 2004, ISBN 83-89929-40-6
• Julian Czerwiński, Małgorzata Czerwińska, Maria Babnis, Alfons Jankowski, Jan Sawicki: Kadry Morskie Rzeczypospolitej: Polska Marynarka Wojenna, Część I: Korpus oficerów 1918-1947, Wyd. Wyższa Szkoła Morska, Gdynia 1996

Adam Kowalczyk