Armata polowa 15 cm s. IG 33 (sIG 33)

Armata polowa 15 cm s. IG 33 była najcięższym działem piechoty używanym podczas II wojny światowej. Broń została skonstruowana w 1927 roku, a do produkcji weszła w 1933 (lub 1936) roku. Produkcję prowadziły zakłady Rheinmetall-Borsig AG.

Początkowo armata była przeznaczona dla oddziałów piechoty jako bezpośrednie wsparcie, jednak z uwagi na dużą wagę wycofano działa. Zaczęto następnie od 1940 roku montować je na podwoziach czołgów Pz.Kpfw I Ausf. B i tak powstała konstrukcja o nazwie Sturmgeschütz oraz wprowadzono trakcję motorową wykorzystując ciągniki półgąsienicowe.

Armaty mogły także prowadzić ogień stromotorowy w zastępstwie ciężkich moździerzy. Kaliber 150mm w dyspozycji dowódcy pułku dawał Niemcom zdecydowaną przewagę ogniową i był ewenementem na skalę światową.

Działo miało stalowe, odlewane koła z bandażami gumowymi (dla trakcji motorowej) lub bez (dla trakcji konnej). Jego produkcja była stosunkowo droga - jedno działo kosztowało 20'450RM, a na przykład działo 7,5 cm l. IG 18 kosztowało 6'700RM. W 1944 roku zaprzestano produkcji.

W kampanii wrześniowej udział wzięło około 410 armat s. IG 33. Nie miały ich dywizje pancerne, lekkie, zmotoryzowane i górskie. Dywizja piechoty posiadała po dwa działa s. IG 33 na pułk, czyli 6 na dywizje. Działa były ciągnięte przez 6-konne zaprzęgi.

Dane techniczne

Galeria