Dornier Do-17M/Z

Samoloty Dornier Do-17M i Z były oparte na konstrukcji samolotu bombowego Do-17E. Pierwotny projekt samolotu powstał w 1933 roku. Była to maszyna cywilna mająca przewozić 6 osób, a następnie był produkowany równolegle jako samolot bombowy i rozpoznawczy. Z uwagi na kształt kadłuba Dorniery nazywane były "latającym ołówkiem".

Seryjne Do-17E-1 w roku 1936, przenoszące 500-750kg bomb osiągały prędkość maksymalną ok. 400 km na godz. Były uzbrojone w 2 karabiny maszynowe. Samolot miał 3-osobową załogę i był wyposażony w 2 silniki.

Wersja rozwojowa wersji bombowej otrzymała oznaczenie M, a pierwszy lot odbyła w 1937 roku. Nowością było zastosowanie metalowego pokrycia płatów, samouszczelniających się zbiorników paliwa, instalacji przeciwoblodzeniowej oraz elektromechanicznie wciąganego podwozia. Dzięki zastosowaniu silników Daimler-Benz 601A bombowiec osiągał szybkość 457 km/h, a w ślizgu nawet 600 km/h.

W związku z przeznaczeniem silników Dimler-Benz tylko dla myśliwców Dorniery zaczęto od 1938 roku wyposażać w silniki gwiazdowe Bramo 323A-1 Fafnir. Przebudowano także kabinę na wygodniejszą dla załogi (tzw. "Waffenkopf" - uzbrojona głowa). Ostateczna wersja została oznaczona jako Do-17Z. Samolot był produkowany również w wersji morskiej, szkolenej, naprowadzania nocnych myśliwców (wyposażone w reflektor i odbiornik podczerwieni) oraz rozpoznawczej. Łącznie w wersji Z wyprodukowano około 1700 egzemplarzy. Załoga składała się z 4 osób. Na uzbrojeniu były 4 karabiny ruchome 7,92mm MG 15 oraz 500kg bomb.

We wrześniu do działań w Polsce skierowano 527 Dornierów. W tym okresie stracono w sumie 53 samoloty Do-17, a dalszych 29 zostało uszkodzonych.

Dane techniczne