Armata przeciwpancerna 37mm wz. 36 Bofors

Rozwój jednostek pancernych spowodował zainteresowanie bronią przeciwpancerną w Wojsku Polskim już w latach 20-tych, jednak do połowy lat 30-tych polska piechota i kawaleria były pozbawione takiej broni. Złożono zamówienie na cztery działa w zakładach Pocisk ale nie zostało ono zrealizowane do 1927 roku. Następnie podejmowano bezskuteczne próby zakupu dział z zakładów Beardmore oraz ogłoszono w 1930 roku konkurs, do którego zgłosiły się firmy Beardmore, Driggs, Pocisk i Škoda. Wszystkie zaproponowane działa miały jednak bardzo dużo wad.

Do prac nad armatą przeciwpancerną przystąpiły również zakłady Starachowickie, które w 1934 roku wyprodukowały dwa działa 55mm.

W 1935 roku podjęto decyzję o zakupie licencji działa 37mm szwedzkiej firmy Bofors. Działo zapewniało skuteczny ogień przeciwpancerny już z odległości 1000m oraz posiadało szybkostrzelność 10 strzałów na minutę. Stosowano pociski przeciwpancerne, przeciwpancerne ze smugaczem oraz krusząco-burzące. Amunicja była przewożona w przodku. Do transportu stosowano zaprzęg konny - w piechocie 2 konie, w kawalerii 3. Używano także łazika Polski Fiat. Armatę obsługiwało 5 osób.

Zakupiono 300 gotowych dział oraz rozpoczęto produkcję w Pruszkowie i Rzeszowie, która miała osiągnąć ponad 3000 sztuk. Wyeksportowano 24 działa do Hiszpanii oraz podpisano kontrakty na dostawy do Anglii i Rumunii. Do wybuchu wojny udało się wyprodukować tylko 900 armat. Zostały wprowadzone do uzbrojenia plutonów przeciwpancernych, który znajdował się w każdym batalionie, do pułków i dywizji piechoty oraz pułków i brygad kawalerii. 111 armat wyprodukowano dla jednowieżowych czołgów 7TP.

We wrześniu 1939 roku armaty 37mm zadały znaczne straty niemieckim i radzieckim czołgom i samochodom pancernym. Z odległości 400-500m przebijały pancerz do 25mm, a więc niszczyły każdy pojazd wroga.

Dane techniczne

Galeria