Nkm 20mm FK-A wz. 38 (A)

W połowie lat 30-tych w Wojsku Polskim bardzo odczuwalny był brak skutecznej broni przeciwpancernej oraz przeciwlotniczej. W 1935 roku przetestowano konstrukcje Solothum, Hispano - Suiza, Madsen i Oerlikon ale żadna z nich nie spełniała oczekiwań jako broń uniwersalna lotnictwa, pojazdów pancernych, obrony przeciwpancernej oraz przeciwlotniczej.

W 1936 roku Fabryka Karabinów w Warszawie otrzymała zlecenie opracowania własnej konstrukcji tego typu i poddanie jej testom porównawczym z konstrukcjami zagranicznymi do listopada 1937 roku. Pierwsze próby odbyły się w listopadzie 1937 roku w Zielonce, jednak znaczny pośpiech sowodował wystąpienie wielu niedokładności i małych wad. Usunięto je dopiero w maju 1938 roku.

Ocena otrzymanej konstrukcji była pozytywna. Stwierdzono, że nkm 20mm FK-A wz. 38 (A) ma nieskomplikowaną budowę, wygodny kształt i można go łatwo rozkładać. Posiada dużą celność, wytrzymałość i jest niezawodny. Ma dużą szybkość początkową pocisku, a przebijalność znacznie lepszą niż konstrukcje zagraniczne. Nkm mógł prowadzić ogień pojedynczy lub ciągły.

Nkm miał być produkowany w fabryce Zieleniewski S.A. w Sanoku, a lufy miał wykonywać Zakład Stowarzyszenia Mechaników Polskich z Ameryki w Pruszkowie. Do września 1939 roku wykonano jednak tylko 20 luf z zamówionych 150.

Model A wprowadzono przejściowo na wyposażenie pojazdów pancernych i obrony przeciwlotniczej do czasu wyprodukowania lepszych wariantów tej broni. Zamierzano wyposażyć w nkm wszystkie czołgi, TKS, TK-3 (około 650 szt.) oraz dwuwieżowe Vickers i 7TP. Opracowano także 2 typy podstawy - lekką (15kg) dla piechoty oraz ciężką o wadze 400-500kg. Do wybuchu wojny zdołano wyposażyć w nkm-y tylko 24 tankietki.

Dane techniczne