Czołg średni T-28

Opis

W 1939 roku powstał projekt i pierwszy prototyp czołgu średniego, którego przeznaczeniem było przełamywanie silnie umocnionych pozycji wroga. Czołg o oznaczeniu T-28 wszedł na stan uzbrojenia Armii Czerwonej w 1933 roku. Do roku 1940 wyprodukowano łącznie 503 egzemplarze tego trzywieżowego czołgu.

Kadłub był wykonany z walcowanych płyt pancernych. Panceż miał grubość 15-300 mm z przodu, 20 mm po bokach i od tyłu, 10 mm od góry i 15-16mm od dołu. Maca czołgu wynosiła 25,4 tony.

Głowna wieża była uzbrojona w działo KT-28 wz. 1927/32 kal. 76,2 mm i miała opancerzenie 20 mm po bokach i 15 mm od góry. Dwie mniejsze wieże były uzbrojone w km-y DT kal. 7,62 mm.

Na wyposażeniu czołgu była radiostacja 71-TK-1, a od 1935 roku 71-TK-3. Napęd stanowił lotniczy silnik gaźnikowy M-17L o mocy 450 KM.

Od 1938 roku czołgi uzbrajano w armatę L-19 kal. 76,2 mm.

Po wojnie z Finlandią dołożono ekrany wzmacniające pancerz do 50-80 mm grubości od przodu i 40 mm po bokach. Masa czołgu wzrosła do 32 ton.

Użycie bojowe

Czołgi T-28 były użyte bojowo po raz pierwszy w czasie napaści na Polskę w 1939 roku. Udział brały dwie formacje 10. i 21. BCzC z odpowiednio 98 i 105 czołgami T-28.

W wojnie z Finlandią czołgi T-28 wspierając ataki na bunkry poniosły duże straty od ognia artlerii przeciwpancernej, rusznic przeciwpancernych oraz od min. W 1941 roku były to już przestarzałe i powolne czołgi. Większość z nich utracono w pierwszej fazie wojny z Niemcami. Ostatnie egzemplarze broniły Leningradu do 1943 roku.

Dane techniczne  

Galeria

Czołg średni T-28